Bangkok- river Kwai

Vandaag worden we om 7:30 in de bus verwacht. Iedereen is op tijd.
Giel vertelt over hoe de Thaise kinderen direct al met normen en waarden worden opgevoed.
Hierbij gaat het vooral over gewoontes, gewoontes die er van kleins af aan al in worden gestampt.
Dat begint al op school. De Thaise vlag wordt elke dag om 8:15 gehezen. Ook het volkslied wordt direct aan de kleintjes al geleerd. Kinderen moeten dit mee kunnen zingen. Het volledig lied.

Verder vertelt hij dat het nationaal dier de olifant is, het eerste liedje dat de kinderen op school leren is het olifantenliedje. Olifantje in het bos, laat je mama toch niet los. Anders raak je de weg nog kwijt, en dan heb je straks nog spijt. olifantje in het bos, laat je mama toch niet los….

Na het verhaal van Giel, is Wow aan de beurt. Ze wil Nederlands oefenen met ons. Daarbij gaat ze ons de Thaise taal een beetje leren. We beginnen met het feit dat Bangkok in het Thais een heel andere naam heeft. Deze naam bestaat uit 177 letters. Dit leer je natuurlijk niet zomaar. Vandaar dat er een liedje is verzonnen om de kinderen dit te leren. De kinderen moeten het van kleins af aan weten. Wow zingt het lied en ik ben al snel de tel van de letters kwijt…
Ook wordt er nog even weer stilgestaan bij de wai, begroeting van de thaise mensen naar elkaar.
Sowade kra wordt er door de vrouwen gezegd, met je handen aan elkaar als een lotusbloem, voor de borst
Sowade krab wordt er door de mannen gezegd, met je handen aan elkaar als een lotusbloem, voor de borst. Dit doe je dan naar de mensen die op gelijke voet met je staan. Wanneer je als kind naar je ouders een wai geeft, dan doe je dat op neushoogte en zo ga je elke keer een stapje hoger. Bij de koning doe je je handen zelfs boven je hoofd.

We trekken met de bus langs de zoutvelden. Het zoute water wordt gedroogd, zodat er zout over blijft. Het is veel werk en mensen verdienen er weinig aan.

Dan komen we aan in Damnoen Saduak, vanuit hier varen we met een longtailboot naar de floating market. Dit gaat met een rotgang. Wel jammer, want we varen naar mijn gevoel door een mooi stukje natuur. Onderweg zien we al wat boten, de een verkoopt vlees, en de ander hoedjes.
Uiteindelijk zijn we bij de markt zelf. Bij het uitstappen, verlies ik mijn slipper in het water. O nee! Maar gelukkig springt onze bootsman direct in het water en vist mijn slipper er weer uit.
We worden direct door de verkopers gevraagd of we spullen van hun willen kopen. Maar we moeten eerst achter Giel aan rennen, die moet ons wijzen waar de bus staat. Het is een avontuur op zich om je op deze markt te begeven. De mensen willen je alles verkopen. Er komt een vrouw op me af en vraagt of ik tijgerbalsem wil kopen, ik zeg natuurlijk nee. Maar voordat ik er op verdacht ben, begint ze mijn been in te wrijven met tijgerbalsem. Ze masseert ook gelijk eventjes. Ik denk alleen maar, straks zit ik aan dat tijgerbalsem vast en wil eigenlijk zo snel mogelijk maken dat ik weg kom. De mevrouw gaat stug door en wil idd mij haar product verkopen, maar ik wimpel haar vriendelijk doch resoluut af.
Dan komen we idd bij de drijvende bootjes. Zij aan zij liggen ze in de rivier en verkopen ze hun spullen. Ook wordt er in de bootjes eten gemaakt voor evt. klanten. Het is een prachtig gezicht.

Dan terug in de bus krijgen we fruitles van Wow. Er zijn 150 verschillende soorten vruchten in Thailand. Maar van bijvoorbeeld de banaan heb je al 20 verschillende soorten.
De koning van de vrucht is de Durian. De thais hebben hierover een gezegde. “smell like hell, taste like paradise”
De koningin van de vrucht is de mango.
We krijgen nog een banaantje (4 cm) om te proeven (wij vinden er weinig smaak aan). Dan krijgen we nog een rambulan. Dit is een harige vrucht. Met wit vruchtvlees en een pit erin. Dit smaakt beter, lekker fris.

We komen aan in het plaatsje Kanchananburi, hier gaan we bij de brug lunchen. We krijgen rijst en van allerlei lekkere dingetjes erbij. Heerlijk genoten, met het uitzicht op de bridge on the River Kwai.
Na de lunch kunnen we ook de brug nog even over. De brug is in 18 maanden gebouwd. Er zijn ontzettend veel doden gevallen tijdens de bouw en uiteindelijk heeft de brug maar twee jaar dienst gedaan.
Het is er ontzettend warm. De zon brand behoorlijk, gezamenlijk met het hete metaal van de brug, krijgen we het behoorlijk warm.

Na de brug worden we met de bus naar de erebegraafplaats en het Burma Railway centre museum gebracht. Ik vind deze musea nooit zo heel erg geweldig. Grote lappen tekst en allemaal in het engels. Warmte en vermoeidheid, maken het dan dat de aandacht al snel wegwaait. Ook is het er
best druk. Ik wil wel graag weer naar buiten. Ook Leo heeft het eigenlijk wel snel gezien.
We gaan dan naar buiten en wandelen nog wat over de erebegraafplaats. Best indrukwekkend. Een veld vol gedenkstenen. Allemaal mannen van begin twintig. Op een enkele uitzondering na.

Tegen vier uur zijn we bij het hotel. Prachtig gelegen.
We kunnen ons even opfrissen om vanavond aan de Dinner-raftcruise op de Kwai river deel te nemen.
We gaan met een raft(een soort vlot), die voorgetrokken wordt door een motorboot, over de rivier varen. Ondertussen staat er een buffet voor ons klaar. Ook is er een DJ, die muziek voor ons draait. Ik moet zeggen het is schitterend. We varen heerlijk relaxed. De dames van de bediening proberen ons ook nog te verleiden met een dans, maar mensen durven dat denk ik toch nog niet zo goed. Maar uiteindelijk krijgen ze ons met Frans Bauer toch nog in de polonaise. Hah. Ze doen in elk geval goed hun best om de stemming er een beetje in te krijgen. Best leuk.